Nie bez powodu przedmioty liczymy na sztuki, jedna sztuka, dwie sztuki itp. Wszystko co człowiek wytwarza dla zaspokojenia potrzeb jest sztuką. Po czym poznajemy, że coś jest sztuką wartościową? Po tym, że ktoś doceniając jej wartość jest gotów dobrowolnie za tą sztukę zapłacić. Z tego powodu sztuka dotowana sztucznie np. przez państwo, jest podejrzana o brak wartości rzeczywistej.

To samo dotyczy wszystkiego co jest finansowane przez państwo nawet jeśli nie kojarzy nam się z kulturą. Dlaczego państwo wprowadza przymus szczepień i finansuje ich koszt? Ponieważ naród nie widzi prawdziwego sensu w szczepieniu. Każdy kto by wierzył i cenił szczepienia sam pokryłby koszty. Kiedy jednak coś ma wątpliwą wartość a producent jest zaprzyjaźniony z władzą to powstaje przymus lub konfiskata majątku narodowego w celu dofinansowania producenta bezwartościowego towaru.

Wracając do działalności kulturalnej, musimy stanowczo zakwestionować wartość wszelkiej sztuki, która musi być dofinansowana z podatków. Każdy „artysta” czerpiący fundusze z podatków czyli przez przyjaźń z rządzącymi powinien się wstydzić tego co robi jako bezwartościowej szmiry.

Każdy kto by chciał korzystać z darmowej sztuki powinien pamiętać że za darmowe pożywienie znajdzie na śmietniku. Sztuczne lansowanie dotowanej kultury jest tym samym czym zachwalanie śmieciowego jedzenia. Każdy rozsądny człowiek powinien unikać tego co śmieciowe.

Tak jak dobre jedzenie może wpływać pozytywnie na nasz organizm, tak samo pozytywnie działać może sztuka, ale i jedno i drugie może nam także poważnie zaszkodzić. Każdy człowiek powinien świadomie wybierać czym karmi swój umysł tak samo jak powinien świadomie i starannie dobierać to czym żywi swoje ciało.

Państwo powinno zerwać niemoralny kontakt z pseudoartystami, ponieważ finansując miernotę, której nikt nie chce, tworzy silną finansowo i medialnie konkurencję dla prawdziwych artystów i dla prawdziwie wartościowej sztuki.

Aktualnie w Polsce pseudoartyści walczą o miejsce przy korycie. Polecam poniższy komentarz Stanisława Michalkiewicza, który ocenia wypowiedzi i zachowanie niektórych pseudoartystów, którym się wydaje, że obojętnie co by nie robili władza powinna im za to płacić.

Polecam też wykład profesora Henryka Kiereś na temat sztuki, by lepiej zrozumieć czym jest i jakie niebezpieczeństwo kryje się w sztuce destrukcyjnej. Profesor dostarcza logiczne argumenty przeciw antysztuce i zgrabnie porządkuje pojęcia z nią związane.

Komentarz Krzysztof Król