Kiedy spytałem wujka google o podwyższone grządki, to pierwsze miejsce w wynikach wyszukiwania zajęły artykuły zawodowych doradców ogrodnictwa, którzy na każdy temat są ekspertami. Czytając ich teksty, przekonałem się, że są to bardzo powierzchowne informacje. Ludzie piszący o podwyższonych grządkach wiedzą, że dzwon dzwoni, tylko nie wiedzą, w którym kościele.

Kładli nacisk na estetykę i modę, czyli mocny trend ostatniego dziesięciolecia zwłaszcza na Wyspach Brytyjskich. Poprawność polityczna każe im dostrzec potrzeby ludzi upośledzonych ruchowo, więc zauważają, że podwyższone grządki mogą być pożyteczne dla ludzi chromych. Jednak omawiając wady takich grządek, wykazują nieznajomość tematu, ponieważ ich zdaniem podwyższone grządki muszą mieć problem z nawodnieniem.

Ich podejście przypomina problem współczesnej medycyny, w której każdy lekarz zajmuje się innym ludzkim narządem, ale żaden nie ogarnia całości organizmu. Problem z nawodnieniem rozwiązuje ściółkowanie, które sprawia, że takie grządki są bardziej wilgotne od tradycyjnych. Niestety ściółkowanie to zupełnie inny temat dla tych ekspertów ogrodnictwa.

Podwyższone grządki nie muszą być zbite ze skrzyni. Mogą być z innych materiałów, a nawet bez niczego co by w sposób wyraźny pokazywało ich kształt. Często spotyka się podwyższone grządki, które są wałami ziemi wznoszącymi się powyżej poziomu ziemi, ale wcale nie muszą być mocno wysokie.

W kulturze rolnej nazywanej permakulturą nie ma jednego sposobu uprawy ziemi. Za permakulturę uznaje się wszystkie metody, które nie wyjaławiają ziemi, a wręcz przeciwnie ją wzbogacają. Czasem te metody się wzajemnie wykluczają, to znaczy, nie można ich stosować jednocześnie, a mimo to mają wspólne cechy pozytywne, którymi jest pożyteczny wpływ na grunt.

Podwyższone grządki mogą być atrakcyjne wizualnie, mogą być ułatwieniem dla osób schorowanych, ale przede wszystkim mają być mądrym zarządzaniem zasobami ziemi.
Krzysztof Król

Za chwilę będzie tutaj film.