Należę do osób, które pytają, dlaczego śmierć zwykłych ludzi nikogo nie obchodzi, a gdy umrze polityk lub artysta to robi się wielki szum? Nie zawsze jest tak, że ten celebryta miał wartości, które by uzasadniały jego wyróżnienie, często jest odwrotnie, mógł być oskarżony o pedofilię, być narkomanem, ale to wszystko wydaje się bez znaczenia, bo gdy umrze, ludzie oddają mu cześć.

Rozumiem, kiedy ludzie spontanicznie w jakiś sposób go honorują, bo może dla nich był kimś znaczącym w życiu, lub jego działalność odegrała ważną rolę, ale kiedy media coś rozdmuchują i organizują, to mam wrażenie, że jestem wciągany w kult elit. Nie rozumiem też, dlaczego władze utrzymywane za pieniądze podatników wciągają podległych sobie obywateli w kult tych jednostek.

Przykładowo w Prószkowie nie raz (tak jak wszędzie) kogoś zabito, ale burmistrz nigdy nie ogłaszał z tego powodu żałoby. Tymczasem został zabity polityk na końcu Polski, którego może nawet nikt w tym miasteczku nie znał osobiście, a władze miasta organizują żałobę.

W oświadczeniu na stronie urzędu miasta czytamy:
„Jednocząc się z wieloma samorządami w całej Polsce Burmistrz Prószkowa wydał Zarządzenie, na mocy którego ogłosił dzień 19 stycznia 2019r. dniem żałoby na terenie Gminy Prószków. Oddając cześć zmarłemu Prezydentowi – Pawłowi Adamowiczowi oraz w geście solidarności z mieszkańcami Gdańska, prosimy wszystkich o zastosowanie się do zapisów zarządzenia.”

Tak jest prawie w całej Polsce.

Oczywiście zabójstwo należy potępić a rodzinie zmarłego współczuć, ale dlaczego są pewne osoby uprzywilejowane? Bardziej bym oczekiwał żałoby, gdy zostanie zamordowany mieszkaniec danej społeczności, byłoby to zrozumiałe i uzasadnione. Tymczasem zwykłe ofiary są przemilczane, tylko prasa coś o nich wspomni z poczucia obowiązku lub chęci zwiększenia sprzedaży.

Nie dziwi mnie więc rozgoryczenie wielu osób, które chcą przy okazji obchodów żałobnych przypomnieć „ofiarę”, która prosiła o spotkanie z prezydentem Gdańska panem Adamowiczem, ale się nie doczekała i zmarła, prowadząc strajk głodowy. Nikt wówczas nie organizował żałoby w całej Polsce z powodu ofiary bezdusznych urzędników miejskich.

Nie widzę powodu dla tak nierównego traktowania narodu polskiego. Jesteśmy równi przed Bogiem i powinniśmy być równi przed władzami składającymi się z ludzi. Zachęcam do mówienia o tym i żądania od swoich władz równego traktowania. Zachęcam do sprzeciwu wobec traktowania zwykłych Polaków jako ludzi niższej kategorii. W społeczności chrześcijańskiej nie powinno być miejsca na hinduski podział na kasty lub talmudyczny rasizm.

Nie zachęcam do obrażania z tego powodu burmistrzów, czy prezydentów, bo oni to robią często bezmyślnie, dołączając do innych. Chodzi o to, by władzom zakomunikować, że podobnego zachowania oczekujemy wobec członków społeczności, w których mieszkamy a którymi oni mają przywilej zarządzać.

Jako człowiek wierzący wychowany na naukach Chrystusa, przypominam Jego przypowieść o bogaczu i Łazarzu. Byłbym kiepskim uczniem swojego Mistrza, gdybym nie stanął w obronie biednego. W Piśmie Świętym jest nim Łazarz, a w naszym świecie wydaje mi się nim być bezdomny Wojciech Dąbrowski, który głodował pod Urzędem Miasta w Gdańsku i ostatecznie zmarł. Zmarł też Adamowicz, więc podobieństwo jest duże, choć nie wiemy, czy po tej drugiej stronie także jest to podobieństwo utrzymane (Łukasza 16:19-25). Będąc jednak pod wpływem nauk Chrystusa, bardziej współczuję temu bezdomnemu niż prezydentowi miasta. Tymczasem cała Polska, media i władze robią dokładnie na odwrót. Żyjemy w faryzejskim świecie, gdzie podstawowe wartości chrześcijańskiego miłosierdzia zostały zagubione.

Według Grzegorza Brauna Adamowicz powinien stanąć przed sądem, jeśli nie jako oskarżony to przynajmniej jako świadek być może przeciw Donaldowi Tuskowi. Z tego powodu nie można wykluczyć morderstwa politycznego.

Krzysztof Król